Hiç düşünme fırsatı yaratmadan "Ben, benim!" diye bağırmadan önce düşündü mü insanlar?
Kendimiz olduğumuz, gerçekten kendimiz olduğumuz zamanlar, düşünüldüğünde gerçekten çok az.
Safi rol yapma üzerine yaşamını geçiren insanlara acıma duygumuz bile kendi benliğimiz değil aslında. Bir şekilde beynimize yerleşmiş düşünceler bütününün, kendi dilimizden çıktığı gruplar.
Şu hayatta kalınması mucize olan yaşamda kendi olmayan insanlar var genellikle.
Kişisel gelişim zırvalarında çokça sözü edilen "Kendiniz olun!" repliği bile başlı başına bir ironi. Bir insan verilen öğüt yahut emirle kendi oluyorsa, kendi olmasının ne anlamı kalır ki?
Koca bir yalandan ibaret bütün dünya. Mutlak doğru diye bir şey olmaması gibi, mutlak benlik de pek mümkün değildir. Hatta bu yaptığım genellemeler bile yanlıştır.
Nietzsche'nin -çok fazla çeşitte dile getirilmesine rağmen doğru olanı pek bulamadığımız genellemesi- bahsettiği üzere, genel anlamıyla "tek genelleme doğrudur o da bütün genellemeler yanlıştır." paradoksu her yerde karşımıza çıkar.
Hayat da bir paradokstan ibaret aslında. İki ucu boklu değnek olan bir dörtyol ağzı gibi. Kim olduğumuza karar vermek için dört yoldan birini mi seçmemiz gerekli her zaman? Peki ya niye hep seçim yapmak zorunda kalırız? Seçim yaptığımız zaman kendimiz olmanın bir anlamı kalmaz. Seçim yapmak hayatın anlamsızlığıdır.
Diğer bir deyişle "bug"ıdır.
Kendimize yalan söylemektir, kendimiz olmak. Çoğu insan "ilgi" çekmek için kendi olur.
İnsanlar nasıl düşünüyor diye tepkileri seyreder.
Diğer insanlar ne düşünür diye düşünmek hayatı anlamsız kılar. Rol yapmak da aynı derecede anlamsızdır. Bir komedi filmini sinemada izlerken diğerleri güldü diye komik olmayan sahneye gülmek. Ya da sessiz bir sınıfta "ses" çıkmasın diye öksürüğünü tutmaktır kendin olamamak.
Kısacası bir insan sadece ilk çağda kendi olabilmiştir.
"Kendi olamamaktan korkuyordu A. Çok da önemliymiş gibi.."
